Mijn naam is juf. Althans dat denken de leerlingen uit mijn huidige groep 4 op een basisschool in Rotterdam. En daar hebben ze waarschijnlijk nog gelijk in ook. Want daar waar ik op mijn 44e nog steeds een beetje zoekende ben naar wie Mandy nou eigenlijk is, ben ik absoluut zeker over het feit dat ik op die plek voor de klas (of liever nog tussen mijn kinderen ín die klas) thuishoor. En net zoals dat bij de meeste onderwijsmensen het geval is, zit het lesgeven me in het bloed en wist ik al heel jong dat dit was wat ik wilde.
Juf Paula
Mijn eigen eerste herinnering aan het ‘instituut school’ was (letterlijk) een warme. Elke vrijdagmiddag dronken de kleuters van kleuterschool “de Hobbitstee” thee uit geëmailleerde witte bekers met een blauw randje en een gezellige afbeelding van spelende kaboutertjes erop. Die van de kabouter op de schommel was favoriet. Gek dat ik me die bekers na 40 jaar nog zo helder voor de geest kan halen. En het konijn dat in de klas stond ook. Van allergieën had niemand blijkbaar nog gehoord in die tijd.
Mijn tweede herinnering was van een jaar of 2 later en ik zat in de eerste klas (zo heette groep 3 nog voordat de ‘wet op basisonderwijs’ in 1985 in het leven geroepen werd). Ik had mijn rekenwerk af en liep trots naar de juf om te zeggen dat ik ‘klaar’ was. “Broek ophalen en doortrekken dan maar”, was haar ietwat sarcastische reactie (en in mijn herinnering lachte ze daar ook nog heel gemeen bij). Gelukkig besloten mijn ouders zo rond die tijd om te gaan verhuizen en was ik van ‘juffrouw heks’ verlost.
Op mijn nieuwe school was daar ineens ‘juffrouw Paula’. Ik zou bijna willen zeggen: ‘DE juffrouw Paula’. Zij gaf ieder kind het gevoel extra bijzonder te zijn. Zij zorgde ervoor dat je niet kon wachten om elke dag weer naar school te gaan, om nieuwe dingen te leren. En als je het dan een beetje moeilijk vond (en dat vond ik) legde ze het je met alle liefde nog een keer uit…en nog een keer. Net zo lang totdat je het begreep en het vertrouwen had dat je het nu zelf kon.
Ik denk dat dàt het moment was. Dat ik het toen al wist. Later als ik groot was, wilde ik ook juf worden. En niet zomaar een juf. Ik wilde de nieuwe juf Paula worden…
Twijfels
Ik heb er over getwijfeld hoor. Twijfels die voornamelijk werden gevoed door verwachtingen van anderen. Want op enig moment lijkt elke leerkracht die een beetje goed in z’n werk is de vraag te krijgen of je niet méér wil. Of het niet tijd wordt voor iets anders. Het lijkt bijna alsof het niet goed genoeg is om gewoon de beste leerkracht te willen zijn.
Dus ook ik heb uitstapjes gemaakt naar taken als bouwcoördinator, gedragsspecialist met ambulante tijd en een paar jaar zelfs helemaal de groep uit als intern begeleider. En weet je, ik werd er doodongelukkig van. Ik wil niet in een kantoortje zitten en achter mijn computer plannen voor anderen bedenken of collega’s coachen in het begeleiden van kinderen. Ik wil die plannen zelf uitvoeren. Ik wil zelf van die moeilijke klas weer een fijne groep maken. Zelf bouwen aan relaties met kinderen èn met hun ouders…
En zo geschiede… ik heb mijn kantoor vorig schooljaar vaarwel gezegd en mijn collega IB’er ingeruild voor een gezellig drukke groep 7-jarigen. En ik vond het fantastisch...
Weer voor de klas
Niet direct hoor, ik heb me die eerste weken van dat schooljaar meerdere malen vertwijfeld afgevraagd waarom ik dit in hemelsnaam ook alweer wilde. Na een verhitte derde dag van het schooljaar stond het huilen me nader dan het lachen toen mijn kinderen tikkertje door de klas deden, nèt op het moment dat hun ouders in de gang stonden om ze op te halen. Ik heb met overslaande stem nog wat geroepen, maar het kwam erop neer dat ik totaal geen controle over deze hele situatie had.
Of dat moment dat ik dacht dat het aanleren van de tafel van 2 vast een eitje zou zijn (want hé, het is de tafel van 2) en dat bleek dat driekwart van de klas er werkelijk niets van had begrepen. En dan lig je ’s nachts weer te malen, over dat wat er misging en over hoe ik dat anders had kunnen doen. Of hoe ik er in hemelsnaam voor kan zorgen dat die kinderen op maandagmorgen niet met hun hoofd op de tafel verder slapen omdat ze de avond daarvoor veel te laat naar bed zijn gegaan.
De enige manier om dat voor elkaar te krijgen is om er helemaal voor te gaan. Dus ik doe dansjes door de klas, sta op tafels, zing en acteer me een Oscar bij elkaar. Ik sta de hele dag aan. Want als ik dat niet doe, gaan zij uit. Of nog erger aan. Elke les moet een feestje zijn en het is aan mij om daarvoor te zorgen. En ja, aan het einde van de dag ben ik gesloopt. Echt. Maar ik krijg er zoveel meer energie voor terug dan voorheen. Ik kom weer thuis met verhalen over Jantje, Pietje en Klaasje (die in deze buurt in Rotterdam gelukkig veel exotischer namen hebben).
Dit schooljaar neem ik jullie mee de klas in. Met verhalen over mijn nieuwe schatjes. Het zijn er dit jaar dertig, dus ik heb genoeg te vertellen….
Reactie plaatsen
Reacties
Joehoe eindelijk de stap gezet om er over te gaan bloggen! En zelfs deze kindervrije volger leest graag mee met jouw juf-verhalen. #jeweettoch ;)
Leuk om ook over deze kant van je te lezen Mandy. Ik ben benieuwd naar je avonturen als juf.
Ja die Mandy,
Leuk om dit te lezen en natuurlijk blijf ik
Je ook hier volgen.
Je schrijft zo beeldend en ik zie het helemaal voor mij.
Ik kan niet wachten.
Als “mama van Mandy” zullen de verhalen mij nog meer aanspreken.
Ja Juf Paula.......ze moest eens weten.
Wat een leuk verhaal! Ik hoop dat al jouw kindjes het over jou hebben als de meest toffe juf die ze ooit gehad hebben.
En hier nog een berichtje, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Mij hoef je niet uit te leggen wat zo mooi is aan onderwijs.