In dit artikel deel ik mijn ervaringen over de onder- en bovenooglidcorrectie die ik bij de Velthuis kliniek in Rotterdam ondergaan heb. Ik vertel waarom ik hier na lang twijfelen tóch voor gekozen heb, wat eraan vooraf is gegaan, hoe de ingreep mij bevallen is en, niet geheel onbelangrijk, of ik blij ben met het eindresultaat.
Plastische chirurgie, waarom nie(t)?
Ben je moe? Heb je hoofdpijn? Gaat het wel goed met je? Zomaar een paar vragen die mij regelmatig gesteld werden. Ook op de momenten dat ik helemaal niet moe was. Of hoofdpijn had. En het hartstikke goed met me ging.
En dat allemaal door de wallen onder mijn ogen die ik er bij mijn geboorte gratis en voor niets bij gekregen heb. Wallen die ervoor zorgden dat mijn hele dag bij voorbaat al verpest kon zijn. Wallen die maakten dat ik met steeds minder plezier in de spiegel keek. Wallen die anderen meestal niet eens opvielen, maar mijzelf steeds onzekerder maakten...
Ik heb jaren getwijfeld of ik er 'iets aan zou doen'. En met dat 'iets' bedoel ik dan een ooglidcorrectie. Maar plastische chirurgie leek mij meer iets voor de Patricia Paay's of Patty Brards in het leven. Ik vond mezelf er gewoonweg niet glamorous genoeg voor.
Een klein, schattig meisje....met wallen
Zoals ik hierboven al schreef, heb ik altijd al wallen onder mijn ogen gehad. Op foto's van vroeger vallen ze me gelijk op. Een klein, schattig meisje was ik. Met wallen (en een onderkin). Die verder niemand zag, maar ik wel. Ook later was altijd het eerste waar ik naar keek als er een foto van me werd gemaakt. En als ik de wallen 'te erg' vond, dan verwijderde ik de foto. Lang leve de zomer, want dan kon ik gewoon m'n zonnebril ophouden als er een foto werd gemaakt.
Als ik niet kon slapen, maakte ik me er al druk over hoe ik er de volgende ochtend uit zou zien. Wallen tot op m'n knieën, dat was één ding wat zeker was. En als ik die dag dan iets leuks of bijzonders had, maakte ik me daar nog drukker over (wat het in slaap vallen natuurlijk niet echt bevorderde).
De afgelopen jaren kreeg ik er nog een cadeautje van 'Moeder natuur' bij in de vorm van twee overhangende oogleden aan de bovenkant van mijn ogen. Ik zag er daardoor niet alleen nóg vermoeider uit, maar ook nog eens veel ouder dan dat ik me voelde.
Daarnaast kreeg ik steeds meer last van een drukkend gevoel op mijn ogen. Hoofdpijn kon ik het niet noemen, maar vervelend (en vermoeiend) was het wel.
Ik weet heus dat er veel ergere dingen in het leven zijn om je druk over te maken, maar voor mij werden mijn wallen een steeds grotere bron van ergernis en onzekerheid. Ik heb echt m'n best gedaan om er anders naar te kijken. Bodypositivity, maar dan voor wallen. Ik heb mijn net iets te brede heupen en dito billen, zwabberende bovenarmen, putjes en rolletjes ook leren omarmen, dus waarom lukte mij dat dan niet bij die zakjes onder m'n ogen?
Ik denk dat dat kwam omdat mijn wallen zó niet pasten bij hoe ik in m'n vel zat. Ik voelde me energieker dan ooit, maar die wallen zorgden ervoor dat mijn spiegelbeeld (oud en vermoeid) nooit klopte met het fris en fruitige gevoel waarmee ik in de wereld stond.
Eindelijk de knoop doorgehakt
De stap om er daadwerkelijk iets aan te doen, leek mij altijd veel te groot. Er ben er één van het type 'Waarom snijden in een gezond lichaam?' en vond diep van binnen dat ik het er maar gewoon mee te doen had. Mijn moeder had jaren geleden wel een onder- en bovenooglidcorrectie laten doen, maar ja die was toen al in de 60. Ik vond mezelf er nog te jong voor.
Ik weet eigenlijk niet meer precies wat nou gemaakt heeft, dat ik de knoop uiteindelijk wel door kon hakken. In gesprekken met vriendinnen hoorde ik mezelf steeds vaker zeggen dat ik erover dacht om een afspraak bij een plastisch chirurg te maken. Waarom wachten tot m'n zestigste als ik er nú plezier van kon hebben.
Ik deed een oproepje op Instagram en werd overspoeld met reacties van mensen (vooral vrouwen, maar ook een enkele man) die ontzettend blij waren dat ze een dergelijke ingreep hadden laten doen. Eigenlijk waren ze unaniem van mening dat ze het jaren eerder hadden moeten doen. De Velthuis kliniek werd het meest aangeraden, dus ik besloot daar een afspraak voor een intakegesprek te maken.
Ik denk dat ik toen de beslissing al genomen had. Het gesprek met dokter Stevens was alleen maar een bevestiging dat ik het echt wilde. Oké, ik had vooraf niet bedacht dat ik naast een onder- en bovenooglidcorrectie er ook nog een wenkbrauwlift en een midfacelift 'bij zou nemen', maar zijn argumenten klonken me zo aannemelijk in de oren, dat ik ook daar ter plekke ja op zei. Zo'n midfacelift vond ik overigens wel heftig klinken, maar dat bleek niets meer in te houden dan dat er ter hoogte van mijn wangen het één en ander omhoog gehesen zou worden (zodat de boel op langere termijn niet weer in oude stand terug zou zakken). Ik heb aangegeven dat ik niet de rest van mijn leven met een verbaasde blik wilde rond lopen, maar daar hoefde ik niet bang voor te zijn. Het zou er allemaal heel natuurlijk uit komen te zien.
Twijfels
Nadat ik de beslissing eenmaal genomen had, heb ik er eigenlijk nooit meer over getwijfeld. De Velthuis kliniek (en in het bijzonder dokter Stevens) stond uitstekend aangeschreven en ik had er alle vertrouwen in dat het prachtig zou worden. Dat IK prachtig zou worden.
Oké, ik heb voor de zekerheid wel gevraagd of mijn Prins met me wilde trouwen voor het geval dat de boel jammerlijk zou mislukken en ik de rest van m'n leven met één hangoog zou rondlopen. Hij zei nog ja ook. Gelukkig omdat hij toch al de rest van ons leven samen met mij wilde doorbrengen. Met of zonder wallen. Dat maakte hem geen fl..... uit.
De operatie
De dag van de operatie brak aan, zonder dat ik daar echt zenuwachtig voor was. Ik vond het uiteraard wel spannend, maar ik keek er ook heel erg naar uit. Na al die jaren ging het dan eindelijk echt gebeuren. Vanwege de nieuwste coronamaatregelen mocht er niemand met mij mee, iets wat ik vooral ongezellig vond. Op het toilet maakte ik een laatste foto van mijn gezicht. Toch wel een gek idee dat ik mijn oude, vertrouwde gezicht (met wallen) daarna nooit meer zou zien. Bij dat idee werd ik toch ineens wat emotioneel. Want wat nou als ik daarna niet meer op mezelf zou lijken?
Gelukkig werd ik niet lang daarna door een verpleegkundige mee naar de kelder van het gebouw genomen (geen grap, daar zijn de operatie- en uitslaapkamers gevestigd). In een gangetje wat tevens dienst deed als kleedkamer, mocht ik me in zo'n oncharmante operatiejurk hijsen. Het lijkt nu alsof het daar een shabby bedoening was, maar ik kan jullie verzekeren dat het tegenovergestelde het geval is bij de Velthuiskliniek.
Ik werd naar een (voorverwarmd) bed gebracht, waar er een infuus aangebracht werd. Met mijn voorliefde voor ziekenhuisseries vond ik het allemaal reuze interessant. Ik begon het bijna jammer te vinden dat ik, vanwege de duur van de operatie, onder sedatie gebracht zou worden (da's een minder diepe slaap dan bij een narcose, maar je krijgt alsnog heel weinig mee van wat er allemaal gebeurt tijdens de operatie).
In de operatiekamer vroeg dr. Stevens mij of ik voor de zekerheid nog even kon vertellen wat er allemaal weggeopereerd zou moeten worden (hij gebruikte daarbij vast medisch beter passende termen, maar het kwam hier wel op neer). Ik vrees dat ik toen ietwat snibbig geantwoord heb, dat ik vond dat het zijn taak was om dat soort dingen te onthouden. Het bleek een standaardprocedure te zijn. Ik denk dat dr. Stevens blij was dat ik niet lang daarna onder zeil gebracht werd.
Wakker zonder wallen
De operatie heeft alles bij elkaar zo'n anderhalf uur geduurd. Omdat ik geen narcose had gehad, werd ik nog op de operatiekamer wakker. Dr. Stevens vertelde dat alles goed gegaan was en gaf me twee icepacks waarmee ik gedurende enkele minuten druk op mijn ogen uit moest oefenen. Van die minuten heb ik niets meer meegekregen, want ineens lag ik op de uitslaapkamer (waar ik vervolgens een hoop stennis heb gemaakt, omdat ik volgens mijzelf nog iets met icepacks moest doen). Ik droom nog steeds van de blik die ik vlak na de operatie per ongeluk in de spiegel wierp. Op z'n Rotterdams schrok ik me de pleuris van mijn nieuwe hoofd. Ik kon ook niet goed zien of er nog sprake was van enige walvorming, maar er werd me verzekerd dat dat allemaal goed ging komen.
Ik had me de afgelopen dagen goed ingelezen en in de folder stond dat ik na de operatie een kopje thee en iets licht verteerbaars zou krijgen. Dat zou helpen tegen eventuele misselijkheid. Op de vraag van de (super aardige) verpleegkundige of ik misschien een lekkere tosti wilde, kan het zijn dat ik wederom een heel betoog gehouden heb over het feit dat tosti's geen goed "vlak-na-de-operatie-eten" zouden zijn.
In het uur dat volgde heb ik me gezellig overal tegenaan bemoeid en wat nieuwe vrienden gemaakt. Ik verdenk het verplegend personeel ervan dat ze me iets sneller dan gebruikelijk naar huis hebben gestuurd.
Het herstel
Omdat ik voorafgaand aan de operatie nog niet wist hoe ik er me daarna zou voelen (en er toch wel wat van me verwacht werd op het gebied van nazorg), vertrok ik voor een paar dagen naar mijn ouders. Of beter gezegd, naar 'hotel mama'. Want mèèèèn, wat heeft ze me in de watten gelegd. Naast de meer dan goede catering, voorzag mijn moeder me elk uur van oogdruppels en een zakje bevroren erwtjes voor op mijn ogen.
De eerste nacht konden mijn ogen niet dicht vanwege de zwellingen. Op dag twee en drie gingen ze vanwege diezelfde reden niet meer open. De plek waar mijn jukbeenderen zouden moeten zitten, zwol op tot een formaat waar Nikki Tutorials trots op zou zijn. Mijn (toen nog) verkering vond mijn ogen wat Aziatisch aandoen, maar dan in elkaar geslagen (zijn woorden). Pijn heb ik niet echt gehad, dus ik ben vrij snel gestopt met de pijnstillers. Het koelen met erwtjescompressen heb ik veel langer dan nodig was aangehouden. Naast het feit dat die verkoeling heerlijk aanvoelde, ben ik er ook van overtuigd dat het gemaakt heeft dat ik helemaal niet blauw geworden ben. In de loop van de week zakten de zwellingen steeds verder naar beneden. Na een niet zo aantrekkelijke onderkin, was het vocht helaas grotendeels verdwenen (want anders had ik er gratis en voor niets een borstvergroting bij gekregen).
Na een week mochten de hechtingen eruit. Dat kriebelde meer dan dat het pijn deed en was zó gebeurd. Ik weet nog dat ik een spiegel in mijn handen gedrukt kreeg en gewoon tranen in mijn ogen kreeg van mijn nieuwe spiegelbeeld. Het was natuurlijk nog wat dik en rood, maar ik kon toen al heel goed zien dat mijn wallen echt verdwenen waren.
In de weken die volgden, heb ik de spiegel bijna stuk gekeken. Waar ik de ene dag blij werd van mijn nieuwe aanblik, maakte ik me de dag daarna weer druk over scheve wenkbrauwen, opploppende vochtbulten en diepe plooien op plekken waar deze eerder niet zaten. Ik heb in paniek meerdere keren naar de kliniek gebeld om te vragen of dat allemaal wel zo hoorde. Ik weet inmiddels dat 'rust' the keyword is. Wanneer ik teveel deed, zag ik dat een dag later direct terug in de spiegel.
Het grappige is dat ik mijn spiegelbeeld in het begin steeds vergeleek met hoe het er de dag of de week daarvoor had uitgezien. Dus toen ik steeds meer complimenten kreeg dat mijn ogen zo mooi geworden waren, dacht ik dat anderen er ook op die manier naar keken. Totdat iemand mij een foto van vlak voor en een paar weken na de operatie, stuurde. Toen pas zag ik het enorme verschil. En dat terwijl de operatie nog geen maand geleden had plaatsgevonden. En het zou alleen nog maar mooier gaan worden, want het scheen zeker een half jaar te duren voordat je het eindresultaat zou kunnen zien.
Die foto heeft mijn ogen geopend (mijn reportoire met ooggerelateerde woordgrapjes is de afgelopen maanden enorm uitgebreid, kan ik jullie vertellen) en ik besloot vanaf dat moment minder kritisch naar mijn nieuwe spiegelbeeld te kijken. En als ik me toch weer druk zou maken over scheve wenkbrauwen, dan zou ik die foto van vlak voor de operatie er weer bij pakken. Van toen ik nog tien jaar ouder was.
Het eindresultaat
We (en daar bedoel ik mezelf zonder wallen mee) zijn nu precies 6 maanden verder en het resultaat is verbluffend. Al zeg ik het zelf. En dr. Stevens zei het ook toen ik een tijdje terug voor mijn laatste controle bij de Velthuis kliniek was. "Uitzonderlijk goed gelukt", noemde hij het zelfs (en hij keek d'r heel trots bij).
Ik kijk tegenwoordig elke ochtend met plezier en veel meer zelfvertrouwen naar mijn nieuwe spiegelbeeld. Ik zie er heus nog wel eens moe uit, maar alleen op de momenten dat ik ook daadwerkelijk moe ben. En hoe fijn is het dat ik weer oogschaduw op kan doen, die vervolgens niet verdwijnt onder hangende oogleden. En nu het drukkende gevoel op mijn ogen is verdwenen, merk ik pas hoeveel last ik daar al die jaren van gehad heb. En bovenal, ik ben nog steeds helemaal mezelf (compleet met lachrimpeltjes en foute grappen).
Dus ja, ik kan het iedereen* aanraden. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Maar als je er dan tóch voor gaat, kies dan wel voor een gecertificeerde arts bij een betrouwbare kliniek. En verder is belangrijk dat de plastisch chirurg bij jou past. Het is namelijk niet niks wat je samen aangaat. Hij (of zij) moet precies aanvoelen wat jouw wensen zijn. Ik had een heel goed gevoel bij dr. Stevens van de Velthuis kliniek, maar dat hoeft natuurlijk niet voor jou te gelden. Verschillende klinieken en/of artsen met elkaar vergelijken is daarom heel verstandig. Je huisarts kan je hier eventueel ook bij adviseren.
Mocht je een dergelijke operatie overwegen, mag je me altijd om advies vragen. Ook als je me voor de zoveelste keer wil vragen of wel goed gaat komen met die scheve wenkbrauwen. Enne, vergeet de erwtjes** niet :-)
* Maar met 'iedereen' bedoel ik dus niet al die prachtige achttienjarige meisjes die denken dat ze pas echt gelukkig worden als ze opgespoten lippen en Kim Kardashian-billen hebben. Laat die waanzin alsjeblieft snel ophouden!
** Een week nadat de hechtingen eruit waren, ben ik begonnen met het smeren van littekencrème. Ik vond deze van Biodermal heel fijn.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat ontzettend leuk om nu echt eens wat uitgebreider het hele verhaal te kunnen lezen van iemand die hier zorgvuldig de tijd voor heeft genomen. Fijn dat je zo helemaal jezelf in het resultaat herkent, dat ik je hiermee van dienst heb kunnen zijn en best lef dat je alle aspecten zo open hebt durven delen! Inspirerend!!
Ik blijf je graag volgen.
Top dat je gedaan hebt wat je altijd al wilde. Het allerbelangrijkste is altijd dat je zelf blij bent met wat je ziet als je in de spiegel kijkt. Dat je zelfverzekerd bent en jezelf mooi vind. En nu ben je blij. Ondanks die wenkbrouwen dan haha maar je bent prachtig. Toen en nu! Heb je nog nooit ontmoet maar ik vind je een geweldig mens. Je humor, je eerlijkheid. Je bent prachtig.
Liefs Kelly en de groetjes aan je prins!
Heb je verhaal vanavond pas helemaal kunnen lezen. Top gedaan en je ziet er niet alleen prachtig maar ook gelukkiger uit. Groetjes Inge enne... ik houd wel van een foute grap dus goed dat je die niet kwijtgeraakt bent😜
Wat een leuk artikel. Ik ben 7 weken geleden geopereerd door dr. Stevens (boven en onder) en nu ook al zeer blij met het resultaat! Wat een vakman!
Ik heb het verhaal gelezen en ik vind het super mooi geworden en ben erg blij voor je. Ik zit er ook al een tijd aan te denken om het te gaan doen vanwege de zelfde klachten. Dank voor je verhaal en je ziet er prachtig uit.
Wauw!!!! Ik ga as woensdag onder t mes. Boven en onder ooglidcorrectie! Dankjewel wel voor je verhaal! Geeft mij een stoot aan vertrouwen 💪
Waar heb je het laten doen?
Superfijn Mandy!
Mooi resultaat en knap dat je het hebt aangedurfd. Veel liefs
Wat een duidelijk verhaal, waar ik mijzelf helemaal in herken (en dan bedoel ik jouw verhaal van voor de ingreep) Ik ben helaas ook geboren met wallen....en nu ook nog vel over boven mijn ogen...pfff denk er zwaar over om er ook wat aan te laten doen. Ben zo benieuwd naar de kosten... Zou je mij kunnen informeren wat dat betreft ? Als je het niet aan de grote klok wilt hangen.... je hebt mn emailadres. Alvast bedankt ! m.vr.gr. G.
Hoii Mandy hier Isabella.
Met plezier je verhaal gelezen echt, bijzonder!
Ik overweeg een onderooglid correctie maar maak me wat druk over de hersteltijd.
Heb nl ern yoga en Pilates studio en zal dan echt een paar weken rustig aan moeten doen.
Fijn om hierover wat te delen met je.
Thanks, gr Isabella
Hoi Mandy
Wat fijn om jou verhaal op internet te lezen. Ik ga 1 mei een onder en bovenooglidcorrectie krijgen met lipofilling. Ik zou heel graag van jou willen weten wanneer je weer toonbaar was voor de buitenwereld. Ik heb nu twee weken vrij van mijn werk genomen. Is dat voldoende?
Bedankt voor je verhaal!
Groetjes Barbara
Wat een fijn artikel om te lezen! Kun je uitleggen wat de risico's en mogelijke complicaties zijn van een onderooglidcorrectie? - Anne
Ik ben toevallig ook op consult geweest omdat ik ook van die wallen heb waar ik vreselijk onzeker door wordt! Ik heb het een tijd uitgesteld maar ik word er nu zo ongelukkig van dat ik de stap ook heb genomen. Ik ben 44, en voelde me hier ook inderdaad nog te ‘jong’ voor, maar mijn wallen zijn erfelijk (mijn vader en opa hebben echt enorme zakken!!). Dus het is nu tijd…. Inderdaad vragen krijgen of je moe bent, of je een nacht hebt doorgehaald… het past niet bij hoe ik me voel en schaam
Me er echt voor.
Is het je mee of tegengevallen? En hoeveel dagen was je echt niet toonbaar? Ik hoor graag eventjes!!!! Je ziet er echt super uit!!!